Napisałam książkę. Znaczy, pierwszą książkę napisałam już ze dwa lata temu, zatytułowałam ją „Burzliwe życie tancerki” i zrelacjonowałam w niej po łebkach mój długi i skomplikowany życiorys. Rozeszła się, jak ciepłe bułeczki. Na promocjach i spotkaniach z licznymi, a kochanymi zwolennikami mojej twórczości w Warszawie, Paryżu, Lozannie, Nowym Yorku i Wiedniu – moi mili odbiorcy wyrywali ją sobie, jakby była prawdziwym dziełem literackim.

Drażni mnie i denerwuje, strasznie, ślepy, bezmyślny snobizm na przedmioty, na zachowania i na postawy, który nie tylko, że niczego dobrego nie stwarza, to jeszcze szkodzi nie tylko snobowi, ogłupiając go do reszty, ale i całej otaczającej tego snoba społeczności.

Choć lato już dawno za nami,  ja wciąż chętnie do niego wracam. Odkąd pamiętam okres wakacyjny był dla mnie czasem szczególnym. Aktywnym i spędzanym głównie poza domem, a później i poza krajem.

To były lata siedemdziesiąte. „Jej powrót” – film telewizyjny, ale zrobiony z wielką starannością i oddający atmosferę lat międzywojennych. Reżyserował go Witold Orzechowski. Ja grałam główną bohaterkę Emme. Moim filmowym mężem był Jerzy Zelnik. Na atmosferę filmu składały się jednak przede wszystkim cudowne zdjęcia Kazimierza Konrada. Zaś staranność w oświetleniu przypominała przedwojenne filmy amerykańskie.

Jak zaznaczyć swoje miejsce na ziemi? Jak przejść do historii? Co zrobić, by świat o nas pamiętał? Poszukując eliksiru młodości, stosując środki opóźniające efekty starzenia, poddając się ręce i skalpelowi chirurga oszukujemy czas. Ale czy dzięki temu dłużej będziemy podróżnikami na ziemi? Czy tak chcemy być zapamiętane?

Po kilku próbach komunikacji telefonicznej bez rezultatów, nareszcie oddzwonił do mnie mój syn Kasper. „O co ci chodzi, matka? Dlaczego się dobijasz, co się takiego stało?” „Nic się takiego nie stało, po prostu chciałam wymienić parę uwag, no i ustalić datę naszego spotkania.”