Moje noce z mężczyznami.

Felieton Krystyny Mazurówny

Napisałam książkę. Znaczy, pierwszą książkę napisałam już ze dwa lata temu, zatytułowałam ją „Burzliwe życie tancerki” i zrelacjonowałam w niej po łebkach mój długi i skomplikowany życiorys. Rozeszła się, jak ciepłe bułeczki. Na promocjach i spotkaniach z licznymi, a kochanymi zwolennikami mojej twórczości w Warszawie, Paryżu, Lozannie, Nowym Yorku i Wiedniu – moi mili odbiorcy wyrywali ją sobie, jakby była prawdziwym dziełem literackim.

Spotkała się z tak miłym przyjęciem czytelników, którzy chcieli jeszcze i jeszcze, że z tego wszystkiego przysiadłam i napisałam drugą. Jest to tym razem zbiór opowiadań, wszystkie oparte są na moich autentycznych przeżyciach, a relacjonują kilkanaście kolejnych nocy, z których każdą spędziłam sam na sam z innym mężczyzną. Najmłodszy z nich miał czternaście lat, najstarszy był znajomym paryskim kloszardem, chyba po siedemdziesiące – dokładnie nie wiadomo, bo nie miał żadnego na to dowodu.

Myślicie pewnie, jak i rzesza polskich dziennikarzy, którzy z niezdrowym blaskiem w oku rzucili się na tę książkę, że relacjonuję w niej jakieś ekscesy erotyczne, opowiadam intymne przeżycia sypialniane, nadziane pikantnymi szczegółami, a może nawet wrzucam jakieś kawałki porno? Niestety, nic z tego! Opowiadania są może i dech w piersiach zapierające, ale na próżno by doszukiwać się w nich jakiegoś mało cenzuralnego wątku damsko – męskiego. Ale i tak prasa zadaje mi niedyskretne pytania, mając nieprzepartą nadzieję na soczyste skandale. Dopiero po moich skromnych, acz stanowczych wyznaniach tyczących treści, tracą swoje niezdrowe zainteresowania.

Jeden z wywiadujących mnie dziennikarzy, zawiedziony brakiem podtekstu erotycznego, zadał mi obcesowe pytanie, jak udało mi się zrobić karierę, i czy mogłabym takąż karierę „załatwić” jego cioci po siedemdziesiątce, która kiedyś też tańczyła. Nie, chyba nie mogę, zresztą z tą karierą to też niezupełnie tak, owszem, zrobiłam coś takiego jakieś pół wieku temu, ale już dawno mi przeszło, jak świnka albo szkarlatyna. Ale dziennikarze nie dowierzają i na siłę chcą wsadzić mnie do grona „celebrytek”, „gwiazd”, a nawet „legend”, zupełnie jakbym była smokiem wawelskim. A pewna młoda – choć nie jest to usprawiedliwieniem, zresztą pewnym jest, że jej przejdzie – dziennikarka spytała wręcz, dlaczego jestem skandalistką seksualną, ale też nie dostała ode mnie wyczerpującej odpowiedzi, jakiej oczekiwała.

Tytuł mojej książki, wprawdzie wiernie oddający moje przeżycia, jest tylko wabikiem, służącym do wzbudzenia zainteresowania potencjalnych nabywców. Jak to, cała noc spędzona sam na sam z przedstawicielem przeciwnej płci może by „niewinna”? A jak to jest możliwe, pytacie? Ano, nie zdarzyło się wam nigdy przesiedzieć całej nocy z nieznajomym mężczyzną w zepsutej windzie? Albo w poczekalni na dworcu? W lesie, na opuszczonej budowie, w obcym domu, w którym zamek w drzwiach się zaciął? Nie? Mnie też te akurat historie się nie przydarzyły. Przydarzyły mi się za to inne. Wszystkie były podobne do siebie tylko z jednego powodu – spędzałam je z mężczyznami, z którymi nic mnie nie łączyło. Oprócz tej jednej – niewinnej – nocy…

Książka wyszła w warszawskim wydawnictwie Agora w październiku, a zaraz potem odbyła się w siedzibie Agory uroczysta promocja. Zjawili się na niej moi wspaniali, a wierni przyjaciele: Jerzy Gruza, Katarzyna Lengren, kilka przyjaciółek jeszcze z ławy szkolnej, jeden ex-łabędź z Teatru Wielkiego oraz tłumek anonimowych cztelników, w tym kilku bliżej nieznanych mi, a podejrzanie wyglądających osobników. Jeden z nich, łysy osiłek, zbliżył się do mnie kołyszącym się krokiem kowboya.

– Cześć, Zosiu, pamiętasz, mam nadzieję, co było między nami w Międzyzdrojach?
– W Międzyzdrojach? Niestety, nie znam tej miejscowości, nigdy tam nie byłam, a na imię mam Krystyna, nie Zosia… – usiłowałam sprostować.
– Wiem, wiem, Zosieńko. Dla innych jesteś Krysia, ale przecież wiem dobrze, jak cię nazywałem. Jak to, nie byłaś? A te nasze wspólne wakacje, to małe piwo?

Bezskutecznie usiłowałam udowodnić, że choćby piwo mogłoby być i duże, to niestety, ani z Zosią, ani z Międzyzdrojami nie miałam nigdy nic wspólnego. Po łysym podeszła do mnie wiotka blondynka.

– Mój mąż opowiedział mi wszystko, on wtedy z panią w Australii. Nie jestem zazdrosna, przecież jeszcze go nie znałam, on jest o tyle ode mnie starszy – i spojrzała na mnie z triumfem.
– Więc rozumiem, pani podobno była kiedyś ładna…

Nie, nigdy nie byłam specjalnie ładna, nie byłam też nigdy w Australii! Potem podszedł po autograf jakiś chuderlawy z kozią bródką. – Podobno ma pani tyle mieszkań w Paryżu, rozumiem, to ci książęta i inni bogacze, obskubywało się ich, prawda? Dobrze im tak, niech pani dalej żyłuje tych chłopów, niech mają za swoje! Z tego co wiem, nie miałam szczęścia poznać w życiu ani pół księcia, co do bogaczy też sprawa jest dyskusyjna.

Wszystko, co posiadam, zawdzięczam pracy własnych nóg i trochę też rąk. Ale, moja gosposia paryska, która mieszka w tym samym domu co mój Exio, spostrzegła, że jak ostatnio spotkała go na schodach, wyglądał rzeczywiście taki jakiś obskubany…

Potęga wyobraźni? I czym wobec tych fantazmów są moje opowiadania, w dodatku wszystkie relacjonujące kompletnie autentyczne przeżycia? Nie dowierzacie? Kupcie moją książeczkę, przeczytajcie!

Krystyna Mazurówna