Dla Maliny Wieczorek malarstwo jest nieodłączną częścią życia. Artystka znana z abstrakcyjnych aktów tworzy od ponad trzydziestu lat, a jej prace znajdują się w wielu prywatnych kolekcjach na całym świecie. Rozległe plamy soczystego koloru skrywają powtarzający się motyw – kobiece ciało. Poprzez abstrakcję, malarka zapisuje osobiste doświadczenia, eksploruje i zadaje pytania aktualne społecznie.
Minimalistyczne, subtelne i nieoczywiste. Eleganckie obrazy przywodzą na myśl klasyków malarstwa powojennego. Podobnie jak dzieła wybitnej artystki, Teresy Pągowskiej, poruszającej w swojej twórczości temat ciała, Malina Wieczorek z konsekwencją wędruje po meandrach kobiecości. Obie malarki łączy pewnego rodzaju dynamika i niejednoznaczność. Mimo, że rozmaite nurty abstrakcyjne rozwijały się już w połowie ubiegłego stulecia, wciąż kojarzone są z nowoczesnością. Jednak jak czytać obrazy, które nie dają jasnej odpowiedzi, pozostawiając widza w niepewności co do poprawnej interpretacji?
Odpowiedź znajduje się w formie i kolorze. To właśnie uczucia zamknięte na rozległych plamach soczystych barw, potrafią przenieść odbiorcę w bezkresne miejsca. Wiedziała o tym ikona amerykańskiej awangardy – Georgia O’Keeffe, której melancholijne abstrakcje przeszły do kanonu sztuki współczesnej. O wywoływaniu emocji poprzez kształt i kolor mówił także autor teorii widzenia – Władysław Strzemiński.
Malina Wieczorek od początku eksperymentowała z formą, tworząc unikalne dla siebie sposoby ekspresji twórczej. Już w latach 90., studiując na ASP, robiła własne farby, a obecne na pierwszych obrazach akty, stały się wyróżnikiem jej ścieżki artystycznej. Skojarzenia z klasykami malarstwa powojennego nie są przypadkowe. Malina miała okazję poznać jednego z jej najwybitniejszych przedstawicieli, który mimo przejścia na emeryturę aktywnie uczestniczył w życiu studentów krakowskiej uczelni. Mowa o Jerzym Nowosielskim – artyście znanym z abstrakcji naładowanych duchową energią.
Twórczyni pytana o znaczenie ciała pojawiającego się w jej pracach, podkreśla jego ogromną rolę w naszym codziennym życiu. To właśnie ciało pełni funkcję szkatułki przechowującej rozmaite emocje i doświadczenia. Bywa źródłem przyjemności, ale też bólu. Dla artystki stanowi symbol wykraczający poza jednostkowe postrzeganie. Każdy posiada unikalne dla siebie wspomnienia zapisane na płótnie fizyczności, przez co nieoczywista nagość prezentowana przez malarkę jest tematem uniwersalnym, dotykającym każdego. Ciało wymaga czułości, opieki i uważności. Potrafi być piękne w chwilach trudnych przeżyć, udowadniając, że jego uroda nie leży wyłącznie w aspekcie wizualnym, a sile płynącej z wnętrza.
Krocząc przez życie, ulegamy ciągłym zmianom, a przemijający czas nie ogląda się na nikogo. Kobiece ciało jest szczególnie narażone na krytykę, stając się niekiedy przedmiotem ożywionych dyskusji. Sztuka oprócz aspektów wizualnych powinna poszerzać horyzonty, czego dostarcza twórczość Maliny Wieczorek.
Akty w jej wykonaniu przekraczają definicje piękna, stanowiąc ożywczą alternatywę do znanych w kulturze przedstawień nagości. Niektóre obrazy przypominają rozgrzane do czerwoności pejzaże, inne budzą skojarzenia z chłodnym marmurem czy piaskowcem. Materia ciała jest jednak krucha, podatna na zranienia i nietrwała. Abstrakcyjny horyzont malarki daje jednak nadzieję na to, że poza nim jest coś więcej – wartość odporna na przemijanie.
Karolina Majewska