Że Ty nie dla mnie jesteś, ani ja dla Ciebie/Że nie możemy rankiem gadać trzy po trzy/ Że wspólnej gwiazdy trudno szukać nam na niebie/Że między ludźmi nie powiemy sobie „ty”/ Że nie pójdziemy tak zwyczajnie gdzieś, tam w gości,/Że nic co nasze nie jest nasze, nawet my./ Dlatego nie pisz mi, dlatego nie pisz mi./ Dlatego- nie mów mi o miłości”

Dwudziestolecie międzywojenne to dziś czas mityczny – odrodzona państwowość, rozwój przemysłu, powstawanie nowych miast, zmiany obyczajowe, rozkwit Warszawy. Ponad milionowa stolica II Rzeczpospolitej miała wiele miejsc, gdzie zbierali się literaci, aktorzy, muzycy.

Pierwszy dzień. Z niepokojem sprawdzam, czy komórka naładowana, bo nikt nie dzwoni, badam, czy sieć ma zasięg… A przecież wcześniej sama prosiłam, by dać mi spokój na 5 dni, bo chcę sprawdzić, czy można żyć bez smyczy internetowej, fejsbukowej, ćwierkającej. Horror. Stres i nerwowość, bo uzależnienie silniejsze niż sądziłam. Dotrwałam do wieczora.

Pamiętacie? Warszawska Jesień – międzynarodowy festiwal muzyki współczesnej, który już ponad pół wieku jest corocznym wydarzeniem wysokiej rangi. W związku z tym, że cechuje mnie ciekawość i staram się obserwować świat, od dawna interesuję się i tym kulturalnym zjawiskiem…

Nie ma jednej, najważniejszej kobiety mojego życia. Mógłbym oczywiście odpowiedzieć po freudowsku, że matka, ale proszę, nie bądźmy banalni. Każda z kobiet w moim życiu zajmowała jakieś miejsce, nie buduję więc pionowej hierarchii, bo sporo było ważnych kobiet. Kobiety odgrywają w moim życiu niebagatelną rolę. Kobiety są tak ważne, że gdybym był kobietą, byłbym lesbijką.

Napisałam książkę. Znaczy, pierwszą książkę napisałam już ze dwa lata temu, zatytułowałam ją „Burzliwe życie tancerki” i zrelacjonowałam w niej po łebkach mój długi i skomplikowany życiorys. Rozeszła się, jak ciepłe bułeczki. Na promocjach i spotkaniach z licznymi, a kochanymi zwolennikami mojej twórczości w Warszawie, Paryżu, Lozannie, Nowym Yorku i Wiedniu – moi mili odbiorcy wyrywali ją sobie, jakby była prawdziwym dziełem literackim.

Drażni mnie i denerwuje, strasznie, ślepy, bezmyślny snobizm na przedmioty, na zachowania i na postawy, który nie tylko, że niczego dobrego nie stwarza, to jeszcze szkodzi nie tylko snobowi, ogłupiając go do reszty, ale i całej otaczającej tego snoba społeczności.