Nasz kraj rodzinny ma niewątpliwą słabość do bohaterstwa, toteż posiada wielu sławnych bohaterów. Wojacy, generałowie, co wygrali albo nawet i przegrali, byle bohatersko – wiele bitew, a ostatnio, ponieważ moda na wojny osłabła, a wybuchła moda na sztukę, pisarze, reżyserzy filmowi i inni artyści płci męskiej są otaczani czcią i powszechnym podziwem.

Pierwszy dzień. Z niepokojem sprawdzam, czy komórka naładowana, bo nikt nie dzwoni, badam, czy sieć ma zasięg… A przecież wcześniej sama prosiłam, by dać mi spokój na 5 dni, bo chcę sprawdzić, czy można żyć bez smyczy internetowej, fejsbukowej, ćwierkającej. Horror. Stres i nerwowość, bo uzależnienie silniejsze niż sądziłam. Dotrwałam do wieczora.

Nie ma jednej, najważniejszej kobiety mojego życia. Mógłbym oczywiście odpowiedzieć po freudowsku, że matka, ale proszę, nie bądźmy banalni. Każda z kobiet w moim życiu zajmowała jakieś miejsce, nie buduję więc pionowej hierarchii, bo sporo było ważnych kobiet. Kobiety odgrywają w moim życiu niebagatelną rolę. Kobiety są tak ważne, że gdybym był kobietą, byłbym lesbijką.

Drażni mnie i denerwuje, strasznie, ślepy, bezmyślny snobizm na przedmioty, na zachowania i na postawy, który nie tylko, że niczego dobrego nie stwarza, to jeszcze szkodzi nie tylko snobowi, ogłupiając go do reszty, ale i całej otaczającej tego snoba społeczności.

Marzenia a rzeczywistość? A cóż to za podchwytliwy tytuł? Co autor chciał przezeń powiedzieć, co zasugerować, co niby jest lepsze, ważniejsze, bardziej warte zachodu? Jasne, samo słowo „marzenia” kojarzy nam się z czymś niesłychanie wzniosłym, obiecującym i cudownym. Jakieś bezkresy morza wyobraźni, tony fantazji i góry wspaniałości, jakieś przekraczanie mentalne  granic wszelakich możliwości, po prostu bomba i samo szczęście! A rzeczywistość?

Choć lato już dawno za nami,  ja wciąż chętnie do niego wracam. Odkąd pamiętam okres wakacyjny był dla mnie czasem szczególnym. Aktywnym i spędzanym głównie poza domem, a później i poza krajem.