Ilona Adamska od lat angażuje się w działania społeczne i promuje wartości takie jak wzajemny…
Czytaj dalej →Weekend to doskonała okazja, aby zatrzymać się na chwilę i zadbać o swoją skórę z…
Czytaj dalej →Produkty zbożowe z pełnego ziarna rzadko goszczą w jadłospisie polskich dzieci. Według sondażu zrealizowanego w…
Czytaj dalej →Wypalenie zawodowe to stan chronicznego stresu związanego z pracą, który nie został odpowiednio zarządzony. Jest…
Czytaj dalej →Litwa zdobyła tytuł najszczęśliwszego miejsca na Ziemi dla osób poniżej 30 roku życia. Co zaskakujące,…
Czytaj dalej →Oddaję w Wasze ręce wyjątkową publikację pt. „Nieugięte: Opowieści o kobiecej odwadze”. To zbiór niezwykłych…
Czytaj dalej →Anti-aging to jeden z priorytetów jesieni. Nasza skóra wciąż odczuwa konsekwencje letnich szaleństw, a już…
Czytaj dalej →Nierealistyczne standardy piękna kształtowane przez media i społeczeństwo sprawiają, że coraz więcej osób zadaje sobie…
Czytaj dalej →Piękny i zdrowy uśmiech najczęściej kojarzy się z białymi, równymi zębami. Myśląc o pielęgnacji jamy…
Czytaj dalej →W dzisiejszym świecie stres i napięcie emocjonalne stają się coraz bardziej powszechnymi problemami, które dotykają…
Czytaj dalej →Pierwszy dzień. Z niepokojem sprawdzam, czy komórka naładowana, bo nikt nie dzwoni, badam, czy sieć ma zasięg… A przecież wcześniej sama prosiłam, by dać mi spokój na 5 dni, bo chcę sprawdzić, czy można żyć bez smyczy internetowej, fejsbukowej, ćwierkającej. Horror. Stres i nerwowość, bo uzależnienie silniejsze niż sądziłam. Dotrwałam do wieczora.
Pamiętacie? Warszawska Jesień – międzynarodowy festiwal muzyki współczesnej, który już ponad pół wieku jest corocznym wydarzeniem wysokiej rangi. W związku z tym, że cechuje mnie ciekawość i staram się obserwować świat, od dawna interesuję się i tym kulturalnym zjawiskiem…
Nie ma jednej, najważniejszej kobiety mojego życia. Mógłbym oczywiście odpowiedzieć po freudowsku, że matka, ale proszę, nie bądźmy banalni. Każda z kobiet w moim życiu zajmowała jakieś miejsce, nie buduję więc pionowej hierarchii, bo sporo było ważnych kobiet. Kobiety odgrywają w moim życiu niebagatelną rolę. Kobiety są tak ważne, że gdybym był kobietą, byłbym lesbijką.
Napisałam książkę. Znaczy, pierwszą książkę napisałam już ze dwa lata temu, zatytułowałam ją „Burzliwe życie tancerki” i zrelacjonowałam w niej po łebkach mój długi i skomplikowany życiorys. Rozeszła się, jak ciepłe bułeczki. Na promocjach i spotkaniach z licznymi, a kochanymi zwolennikami mojej twórczości w Warszawie, Paryżu, Lozannie, Nowym Yorku i Wiedniu – moi mili odbiorcy wyrywali ją sobie, jakby była prawdziwym dziełem literackim.
Drażni mnie i denerwuje, strasznie, ślepy, bezmyślny snobizm na przedmioty, na zachowania i na postawy, który nie tylko, że niczego dobrego nie stwarza, to jeszcze szkodzi nie tylko snobowi, ogłupiając go do reszty, ale i całej otaczającej tego snoba społeczności.
Marzenia a rzeczywistość? A cóż to za podchwytliwy tytuł? Co autor chciał przezeń powiedzieć, co zasugerować, co niby jest lepsze, ważniejsze, bardziej warte zachodu? Jasne, samo słowo „marzenia” kojarzy nam się z czymś niesłychanie wzniosłym, obiecującym i cudownym. Jakieś bezkresy morza wyobraźni, tony fantazji i góry wspaniałości, jakieś przekraczanie mentalne granic wszelakich możliwości, po prostu bomba i samo szczęście! A rzeczywistość?
Długo zastanawiałam się, o czym napisać ten tekst – pierwszy dla Imperium Kobiet, do redakcji którego dołączyłam w grudniu zeszłego roku. To duże wyzwanie i tym większa odpowiedzialność, że mam świadomość jak wymagające są czytelniczki tego wyjątkowego Magazynu.
Kiedy przed lustrem staje kobieta, widzi tylko błędy, które popełniła, nieżyczliwa nam natura. Taka jest prawda, a przynajmniej na to wygląda z naszego punktu widzenia. Biust za mały, ale czasem i za duży, biodra jak u meksykańskiej wieloródki, nogi niby ładne, ale te kolana! Podbródek wisi, podobnie jak pośladki, włosy rzadkie, usta jak u jędzy. Tak myśli nawet śliczna trzydziestolatka.
Choć lato już dawno za nami, ja wciąż chętnie do niego wracam. Odkąd pamiętam okres wakacyjny był dla mnie czasem szczególnym. Aktywnym i spędzanym głównie poza domem, a później i poza krajem.
To były lata siedemdziesiąte. „Jej powrót” – film telewizyjny, ale zrobiony z wielką starannością i oddający atmosferę lat międzywojennych. Reżyserował go Witold Orzechowski. Ja grałam główną bohaterkę Emme. Moim filmowym mężem był Jerzy Zelnik. Na atmosferę filmu składały się jednak przede wszystkim cudowne zdjęcia Kazimierza Konrada. Zaś staranność w oświetleniu przypominała przedwojenne filmy amerykańskie.
Wypalenie zawodowe to stan chronicznego stresu związanego z pracą, który nie został odpowiednio zarządzony. Jest to syndrom uznany przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) jako wynik długotrwałego przeciążenia zawodowego. Wypalenie dotyczy przede wszystkim…
Please enter an Access Token on the Instagram Feed plugin Settings page.
Zapisz się do naszego newslettera i otrzymuj co tydzień wiadomości o wydarzeniach i promocjach.
