Teoretycznie nie jest to temat na jesień, ale ja mam prawo go użyć, bowiem przeważnie zakochuję się wtedy właśnie. Długie wieczory, kolacyjki, ciemne deszczowe poranki, gdy świt lekko liże znane przedmioty, dodając krzesłu czy lampie nieznanego uroku. Nam też, na szczęście, a obok ON śpi jak zabity, ściągając kołdrę na swoją połowę łóżka i chrapie. Kobieta nie zakochana, by się zirytowała i kopnęła w nogę. Zakochana, mruczy z radości i obmyśla, co też mu zrobi na śniadanie.

Nigdy nie wiemy, jak potoczy się nasze życie. Jesteśmy oczywiście tego bardzo ciekawi, stąd nasze wizyty u wróżek, astrologów i różnej maści jasnowidzów. Z wypiekami na twarzy słuchamy, co mówią o naszej przyszłości, pytamy, drążymy, a potem z niecierpliwością czekamy, aż to się wydarzy. Kiedy nic się nie dzieje irytujemy się. I biegniemy do następnej i następnej wróżki. Aż znajdziemy taką odpowiedź na nasze pytania, która nas satysfakcjonuje.

Kocham swoich rozmówców. To moja metoda na dobry wywiad. Interesuje człowiek, jego praca, jego sukcesy i porażki. Wydobycie takich wyznań możliwe jest tylko wtedy, gdy czuje się wzajemną życzliwość i zaciekawienie. Czy w agresywnym talk show gospodarz interesuje się gościem? Śmiem wątpić…

Moi rodzice poznali się jako studenci Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Studiowali najpierw w Łodzi, a potem w Warszawie, bo to był ten jedyny, słynny rok, gdy studenci Aleksandra Zelwerowicza połączyli się ze studentami Leona Schillera. Schiller pełnił wtedy jednocześnie funkcję rektora PWST i dyrektora Teatru Polskiego w Warszawie. Bez wątpienia, najlepszego wówczas teatru w Polsce, skupiającego największe aktorskie sławy.

W swoim krótkim życiu miałem okazję poznać wiele kobiet, z kilkoma byłem związany na dłużej, a z dwiema założyłem rodzinę. W związku, w którym jestem teraz, wszystko układa się dobrze i można by było powiedzieć, że obecna partnerka to kobieta mojego życia. Jednak z autopsji wiem, że od największej miłości do nienawiści jest zaledwie mały krok. Dlatego po namyśle dochodzę do wniosku, że najbardziej wyjątkową i podziwianą przeze mnie kobietą w moim życiu była moja mama.

Samolot za chwilę wystartuje. Z głośników słychać komunikat o zachowaniu w czasie awaryjnego lądowania: jeśli lecisz z dzieckiem, maskę z tlenem nałóż najpierw sobie, potem dziecku. Zastanawiało mnie za każdym razem. Dlaczego najpierw sobie, potem dziecku? Za nami dzień kobiet, dzień matki. Zewsząd życzenia, laurki, prezenty i kwiaty. Przyjmujemy je lub nie /ja – chętnie/, ale wiemy, że to nasze święto, że na nie zasługujemy, że nasza rola jest ważna.

W moich czasach śluby i rozwody nie były aż tak ważne jak teraz. Miałam czterech mężów, a więc cztery śluby i rozwody. Dwa w Polsce, dwa w Nowym Jorku. Ani jednej ślubnej sukni, ani jednej obrączki i bukietu. O welonie i jeżdżeniu wynajętymi samochodami nie wspomnę, a o kościele nie było nigdy mowy, bo jestem gnostyczką (można sprawdzić, co to).