Marzenia a rzeczywistość? A cóż to za podchwytliwy tytuł? Co autor chciał przezeń powiedzieć, co zasugerować, co niby jest lepsze, ważniejsze, bardziej warte zachodu? Jasne, samo słowo „marzenia” kojarzy nam się z czymś niesłychanie wzniosłym, obiecującym i cudownym. Jakieś bezkresy morza wyobraźni, tony fantazji i góry wspaniałości, jakieś przekraczanie mentalne  granic wszelakich możliwości, po prostu bomba i samo szczęście! A rzeczywistość?

Choć lato już dawno za nami,  ja wciąż chętnie do niego wracam. Odkąd pamiętam okres wakacyjny był dla mnie czasem szczególnym. Aktywnym i spędzanym głównie poza domem, a później i poza krajem.

Jak zaznaczyć swoje miejsce na ziemi? Jak przejść do historii? Co zrobić, by świat o nas pamiętał? Poszukując eliksiru młodości, stosując środki opóźniające efekty starzenia, poddając się ręce i skalpelowi chirurga oszukujemy czas. Ale czy dzięki temu dłużej będziemy podróżnikami na ziemi? Czy tak chcemy być zapamiętane?

Po kilku próbach komunikacji telefonicznej bez rezultatów, nareszcie oddzwonił do mnie mój syn Kasper. „O co ci chodzi, matka? Dlaczego się dobijasz, co się takiego stało?” „Nic się takiego nie stało, po prostu chciałam wymienić parę uwag, no i ustalić datę naszego spotkania.”

Pytałam się Michała Merczyńskiego, dyrektora Narodowego Instytutu Audiowizualnego, który koordynuje kulturalne wydarzenia polskiej prezydencji, czy nasz kraj może być postrzegany jako centrum kulturalne Europy. Jego odpowiedź była jednoznaczna: tak, kultura jest czymś, na co stawiamy.