Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
1

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
2

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
4

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
5

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
7

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
8

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
9

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
10

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
11

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
12

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
13

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
14

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
15

Patrycja Borzęcka: Samotna kobieta w Iranie
16

W swoim 24-letnim życiu odwiedziła ponad 30 krajów. Twierdzi, że samotna wyprawa do Iranu była zdecydowanie tą najlepszą. Spędziła tam prawie miesiąc. Każdego dnia ucząc się nie tylko kraju i odmiennej kultury, ale przede wszystkim jego mieszkańców. Patrycja Borzęcka, autorka bloga „Archiwa Podróży”. Dziennikarka – z wykształcenia, podróżniczka – z zamiłowania, fotoreporterka – z nienasycenia. Demaskuje mity i obala stereotypy o kulturze Bliskiego Wschodu.

 

 

Patrycja to filigranowa dziewczyna o długich, brązowych włosach. W jej dużych oczach iskrzy niebywała odwaga, która podszyta jest pragnieniem odkrywania miejsc uchodzących za zamknięte, niepewne, niebezpieczne. Celem jej podróży nie jest zwiedzanie, a poznawanie kultury i społeczności. Pewnego dnia wybrała się w samotną podróż życia. Podróż do Iranu. Wyprawa ta nie była podyktowana jedynie chęcią poznania kultury, a próbą rozprawienia się z wieloma mitami. Jak jej się to udało?

„Samotne podróżowanie najbardziej pomaga nam poznać i zrozumieć daną kulturę”

Bezpośrednie sąsiedztwo Iraku, Afganistanu i Pakistanu rzutuje na postrzeganie samego Iranu. Rozpowszechniane i powielane stereotypy dotyczące państw islamskich nie zachęcają do osobistej ich weryfikacji. Patrycja jednak, na przekór panującym stereotypom, planuje samotną podróż właśnie w te tereny. – Samotne podróżowanie najbardziej pomaga nam poznać i zrozumieć daną kulturę. W swoim życiu podróżowałam zarówno samotnie, jak i w towarzystwie. Odniosłam wrażenie, że podróżując z kimś, poznajemy jedynie niewielką cząstkę świata, w którym się znajdujemy. Nie jesteśmy w stanie się w niego zagłębić, ponieważ osoba, z którą przyjechaliśmy, jest swoistego rodzaju filtrem i łącznikiem ze starą rzeczywistością, z naszą własną kulturą. Samotne podróżowanie natomiast pozwala, a także zmusza nas do tego, by zostawić nasz świat w tyle. By być zupełnie tu i teraz. By w 100% skupić się na danej kulturze i chłonąć ją całym sobą.

Organizacja podróży i nieplanowanie życia

Sam wyjazd do Iranu poprzedzały długotrwałe przygotowania. Organizacja samej podróży
i życia tam, na miejscu. Patrycja zaplanowała jedynie pierwsze dni wyprawy. Organizacja każdego kolejnego etapu odbywała się na zasadzie „z dnia na dzień”. – W ten sposób można więcej przeżyć. Wówczas człowiek jest bardziej otwarty i elastyczny. Może więcej doświadczyć.

Jak się okazało, najwięcej trudności przysporzyło jej nie zorganizowanie codziennego życia w obcym kraju, ale same przygotowania do podróży. Paradoksalnie, to właśnie te chwile Patrycja wspomina jako najtrudniejsze momenty całego przedsięwzięcia.

– Najgorsze były same formalności wizowe. Najpierw kod autoryzacyjny, później wiza. Jako samotnie podróżująca kobieta miałam trochę utrudnione zadanie. Słyszałam nawet, że kobietom w mojej sytuacji wiza może zostać odmówiona. Mi się jednak udało, ale potrzebny był telefon od znajomej Iranki. Zapewnienie, że się znamy i będzie nade mną czuwała tam, na miejscu.

Prócz tego do załatwienia zostały miejsca noclegowe. Zatrzymując się w hotelach, Patrycja traciłaby możliwość dogłębnego poznania tamtejszego życia. Pragnęła całkowicie wejść w świat Irańczyków, żyć ich życiem. Dlatego też większość czasu w podróży spędziła właśnie z miejscowymi. To pozwoliło jej spojrzeć na rzeczywistość ich oczami. Korzystała ze słynnej irańskiej gościnności, wynosząc z niej jednocześnie mnóstwo doświadczeń.

Pierwsze noclegi organizowała jeszcze z Polski, przez znajomych. Ci polecali jej, gdzie może się zatrzymać, kto jej pomoże. Korzystała także z Couchsurfingu. To jednak nie koniec… Kolejnym zadaniem było uspokojenie rodziców, którzy odradzali jej tę podróż. Patrycja próbowała przekonać ich, że Iran nie jest tak niebezpieczny, jak przedstawia się go w mediach. Ostatecznie jednak rozluźnili się dopiero, kiedy otrzymali od córki zdjęcia
z Iranu z opisem, jak to wszystko wygląda w rzeczywistości.

Europejska kobieta w muzułmańskim kraju

Prawa obowiązujące w Iranie znacząco różnią się od tych obowiązujących w państwach europejskich. Jeśli przed wyjazdem dostatecznie dobrze zorientujemy się w sytuacji tam panującej, poznamy prawa i obowiązki, jakie nałożone są na turystę oraz najzwyczajniej – będziemy je respektować – odkryjemy, że rzeczywista sytuacja znacząco odbiega od obrazu kraju przedstawianego w polskich mediach.

– Przed wyjazdem próbowałam dowiedzieć się jak najwięcej o tym, jak warto po tym kraju podróżować, na co uważać. Przeczytałam też wiele książek na temat Iranu, by samej jak najlepiej być przygotowaną merytorycznie i wiedzieć, czego się spodziewać. To oczywiście nie pozbawia człowieka obaw. Bałam się, że skoro panuje tam prawo szariatu, to np. nieświadomie zrobię coś nie tak, jak powinnam i zostanę wtrącona do więzienia.

Obawy te jednak okazały się bezpodstawne. Przy poziomie wiedzy Patrycji i dokładnym przygotowaniu do wyprawy nie było miejsca na takie wpadki. Młodą podróżniczkę niepokoił także fakt samego ubioru. W Iranie obowiązkowy jest hidżab, czyli chusta zakrywająca włosy uszy i szyję, oraz tunika sięgająca za kolana. Czador, okrywający ciało od stóp do głów, obowiązuje tylko w przypadku modlitwy czy wizyty w meczecie. Zazwyczaj noszą go bardzo religijne muzułmanki. W Iranie nie spotkamy raczej kobiety odzianej w burkę.  – Bałam się sytuacji, kiedy z głowy spadnie mi na przykład obowiązkowa chusta. Na miejscu okazało się, że w dużych miastach nie stanowi to większego problemu. Należy jednak pamiętać, że na przykład na prowincji ktoś mógłby na to źle spojrzeć.

Demaskowanie mitów, obalanie stereotypów

Obraz Iranu malowany w mediach przedstawia świat nieprzyjazny turystom. Miejsce niebezpieczne, od którego najlepiej trzymać się z daleka. Terytorium o ustroju islamskim, na którym prześladowani są chrześcijanie. Kraju, w którym mężczyźni poniżają kobiety niemające żadnych praw. Podróż do tych miejsc pozwala jednak na rozprawienie się ze stereotypami i poznanie rzeczywistości takiej, jaka jest. Turysta szanujący panujące tam zasady stwierdzi, że Iran jest bezpieczny dla podróżników i przychylny obcokrajowcom. Ze względu na policyjny charakter państwa przestępczość tam nie jest duża. Trzeba jednak zachować przytomność umysłu i pamiętać, że nie wszędzie powinna zapuszczać się samotna kobieta. W Iranie nie ma także problemu z wyznawaniem chrześcijaństwa, o ile nie promuje się go jako alternatywy dla islamu. Ponadto chrześcijanie mają odrębne prawo cywilne, które pozwala na obchodzenie swoich świąt. Irańskie kobiety nie siedzą wcale w domach, a realizują się zawodowo. – Być może w małych wsiach życie kobiety toczy się tylko i wyłącznie wokół domu. W większych metropoliach Iranki realizują swoje pasje. Osuwające się szale i odkryte przedramiona. Pomalowane na czerwono paznokcie i markowe szpilki – tak wygląda wiele kobiet w Teheranie.

Czas weryfikacji wyobrażeń

Patrycja dzięki samotnej podróży miała okazję na zweryfikowanie wielu wyobrażeń na temat Iranu i jego kultury. Niektóre z nich znalazły potwierdzenie w rzeczywistości. Inne ta rzeczywistość całkowicie zmieniła.

– Jedno z moich wyobrażeń, które absolutnie się potwierdziło, to słynna irańska gościnność. Ludzie chcą cię nakarmić, zabrać do domu. Przybyszy z daleka traktują na najwyższym poziomie. Irańczycy, nawet jeśli niewiele mają, dzielą się tym, czym mogą. Natomiast to, co mnie kompletnie zaskoczyło, dotyczy zupełnie innego traktowania kobiety samotnej, a kobiety podróżującej w parze. Przed wyjazdem słyszałam wiele opinii, że mężczyźni mogą mnie nie tyle źle traktować, co po prostu ignorować. Znajoma, która podróżowała po Iranie z mężem, opowiadała mi, że tamtejsi mężczyźni rozmawiali tylko z małżonkiem, na nią nie zwracając zupełnie uwagi. Z początku byłam zaskoczona, ponieważ mężczyźni, których spotkałam, bez problemu nawiązywali ze mną kontakt. Później, w miejscowości Jazd poznałam pewnego Niemca i spędziłam z nim trochę czasu. Wtedy zauważyłam, że mężczyźni zwracali się już tylko do niego, mnie kompletnie nie zauważając. Natomiast poznane wspólnie kobiety rozmawiały tylko ze mną.

Gdy Patrycja poprosiła znajomego o wyjaśnienie sytuacji, dowiedziała się, że Irańczycy, widząc dwie osoby różnej płci zakładają, że są one parą lub małżeństwem. Niegrzecznie jest zwracać się do czyjeś żony bez zgody jej męża i na odwrót – nie wypada rozmawiać z mężem bez zezwolenia jego żony.

Muharram i Dzień Aszura w Iranie

Patrycja przemierzała Iran w dość wyjątkowym czasie. W czasie najważniejszego święta muzułmańskich szyitów – Muharram. Jest to zespół rytuałów związanych ze śmiercią Imama Husseina, wnuka Mahometa.

– Muharram obchodzone jest w miesiącu muharram, pierwszym miesiącu kalendarza muzułmańskiego. Cały ten czas jest czasem żałobnym, natomiast przez pierwsze 10 dni rytuały obchodzone są w sposób szczególny. Na ulicach każdy, bez względu na wyznanie lub narodowość, może otrzymać ciepłą herbatę oraz obiad.

Ona, z aparatem w dłoni, weszła w samo centrum wydarzeń. Fotografowała ceremonie zamknięte, przeznaczone tylko dla kobiet i otwarte, prowadzone przez mężczyzn. Była wśród ludzi pochłoniętych modlitwą, żałobą, niekiedy transem. To z tymi obrzędami wiąże jedno ze swoich najlepszych wspomnień. Będąc na obiedzie u bardzo tradycyjnej, muzułmańskiej rodziny w Isfahanie, została zaproszona na specjalną ceremonię zamkniętą.

– To był Dzień Aszura, czyli 10. dzień uroczystości. Byłam tam jedyną zagraniczną osobą. W uroczystościach udział brało około stu kobiet i nie wiedziałam, jak będę się tam czuć. Jednak zaraz po wejściu gospodyni poczęstowała mnie obiadem, była niezwykle miła i sprawiła, że czułam się jak w domu. Mimo że był to dzień modlitw, a ja nie byłam muzułmanką, to nikomu nie przeszkadzała moja obecność.

Po niespełna miesięcznej wyprawie wróciła do domu pełna doświadczeń, których niejedna podróżująca dusza mogłaby jej pozazdrościć. Paradoksalnie samotność w podróży okazała się jej największym sprzymierzeńcem. Poszerzyła horyzonty, dała większe możliwości. Ona podróżowała, nie zwiedzała. Była tam nie dla miejsc, a dla ludzi. Widząc jej satysfakcję
i radość z podjętego wyzwania, stwierdzam, że nie jestem chyba wystarczająco odważna. Że do takich podróży muszę po prostu dojrzeć.

Ona, nauczona doświadczeniem mówi: – Myślę, że to kwestia przełamania barier w głowie, ale oczywiście nic na siłę. Bo z wyjazdu musi być przyjemność…

 

Anna Rychlewicz

Nikt jeszcze nie skomentował

Pozostaw odpowiedź

Twój adres email nie zostanie opublikowany.

I.D. MEDIA AGENCJA WYDAWNICZO-PROMOCYJNA

info@idmedia.pl
tel. +48 609 225 829


redakcja@ikmag.pl

 

Magazyn kobiet spełnionych,

Śledź na: