Kayah: Cenię artystów odważnych, idących pod prąd!

O wywiadzie z Kayah marzyłam od zawsze. I nagle, zupełnie nieoczekiwanie moje marzenie ziszcza się. Kobieta, którą podziwiam od lat: piękna, elegancka, twórcza, spełniona w pracy, posiadaczka jednego z najpiękniejszych głosów opowiada o muzyce, miłości i macierzyństwie.

 

Kayah – jedna z najgorętszych i najbardziej rozchwytywanych gwiazd polskiego show-biznesu…. Czuje się Pani gwiazdą?

– Bardzo nie lubię określenia gwiazda. Jest ono równie puste jak celebryta. Ja jestem artystką, wokalistką, kompozytorką, autorką tekstów, producentką, aranżerką i wydawcą płyt i książek na polskim rynku. Pracuję już od 20 lat na swój wizerunek osoby aktywnej i kreatywnej. Swoimi dwiema ostatnimi płytami – „Skałą” i wspólnym projektem z klasycznym kwartetem smyczkowym „Kayah & Royal Quartet” potwierdziłam, że daleko odeszłam od łatwego i lekkiego splendoru. Interesuje mnie przede wszystkim sztuka a nie popularność.

Jaką cenę płaci się za popularność? Bycie rozpoznawalnym męczy?

– Kiedy się wzbudza niezdrową sensację, a chroniąc własną prywatność obcuje z bzdurami na swój temat, to zjawisko popularności bywa bardzo męczące. Nie rozumiem celowości ani nie znajduję usprawiedliwienia dla publicznego analizowania czyjegoś życia, np. uczuciowego, skoro sam zainteresowany milczy na ten temat. Sprawy intymne przestają być takimi, jeśli zaczniemy się nimi dzielić na forum. Każdy ma prawo do intymności. Jestem artystką i powinnam być oceniana i komentowana według moich artystycznych osiągnięć.

Czy wie Pani, że ostatnie badania przeprowadzone przez amerykańskich uczonych potwierdzają, iż aktorzy i artyści muzyczni są niestabilni emocjonalnie? Zauważyła Pani u siebie tę niestabilność?

– Zawsze uważałam, że prawdziwa sztuka jest owocem pewnego wewnętrznego rozedrgania, poszukiwania odpowiedzi na egzystencjalne pytania, nadwrażliwości, ale nigdy nie nazwałabym tego u siebie niestabilnością emocjonalną, bo brzmi to jak skierowanie do „wariatkowa”. Nad przypadkami innych artystów nie zamierzam się zastanawiać. Każdy żyje jak umie.

Jak to się stało, że postawiła Pani w swoim życiu na muzykę? Czym dla Pani jest śpiewanie? Pasją, zawodem, sposobem na zarabianie pieniędzy?

– To oczywiście moja pasja, która szczęśliwie dla mnie jest też moim zawodem. Fantastyczne jest to, że obcując na co dzień z moją pasją nie muszę iść na drugą zmianę do fabryki, by przeżyć. Bycie artystką sceniczną, to także ciężka praca, w niewymiarowym cyklu godzin, okupiona nieraz nieziemskim stresem, kiedy dopada nas trema lub niepewność, ale również źródło ogromnej satysfakcji i radości z podróżowania, poznawania ciekawych ludzi i współtworzenia wizerunku naszego kraju i narodu.

Szczęście czy ciężka praca zdecydowały o tym, kim Pani jest teraz?

– Powiem tak – ciężko pracowałam na to szczęście (śmiech).

Do kogo kieruje Pani swoją muzykę? Szufladkuje Pani jakoś swoich słuchaczy?

– Zawsze byłam przekonana, że moim odbiorcą jest słuchacz szczególny, inteligentny, muzykalny. Ale płytą z Bregovicem trafiłam pod strzechy, w poetyckiej przenośni i najzabawniej wprost. Mam nadzieję, że moi fani podążają za mną i odnajdują w moich kolejnych, artystycznych odsłonach również wartości dla siebie. Płyta i koncerty z kwartetem “Royal” to prawdziwa rozkosz dla zmysłów, myślę, że zarówno ci, znający mój repertuar jak również ci, którzy uwielbiają muzykę klasyczną, znajdują w nich coś dla siebie. W najbliższych planach mam wydanie płyty z utworami genialnego muzyka – Krzysztofa Komedy, będzie więc jazzowo, filmowo, ale myślę też, że mimo wszystko bardzo zaskakująco. Dziś nie analizuję profilu osoby słuchającej mojej twórczości, bo jak długo porusza ją coś w melodii lub przekazie, znaczy, że wykonałam moje zadanie. A jest nim wzruszać, dostarczać emocji lub stymulować do zastanowienia się nad czymś istotniejszym niż nasz codzienny pęd.

Co chce Pani przekazać za pomocą swoich tekstów, utworów?

– Moje pojmowanie świata i wszystko to, czego się nauczyłam podczas mojej życiowej i duchowej drogi. Wierzę, że śpiewanie o prawdzie, emocjach i sytuacji na świecie jest w stanie zmienić choć na chwilę czyjąś naturę, a to może mieć wręcz globalne konsekwencje. Mój głos, jako osoby publicznej jest bardziej słyszany, dlatego chcę go zabierać w pozytywnych sprawach i nie marnować swojego potencjału.

A co decyduje o tym, że dana piosenka staje się popularna?

– Banalnie, przychylność mediów. Doskonały głos nie jest jeszcze gwarantem sukcesu.

Równie ważny jest chyba wizerunek sceniczny, charyzma…

– Wszystko jest ważne. Znam artystów z niekoniecznie fantastycznym głosem, ale właśnie z nieziemską charyzmą. To pewna magia i chemia przybliża nas do innych ludzi, myślę, że również do artystów. Celowo używam słowa artysta tak często, bo w moim pojęciu jest ogromna różnica pomiędzy artystą a piosenkarzem, czy gwiazdą, osobowością a celebrytą, dobrą piosenką a przebojem.

Na scenie trzeba się kreować czy można pozostać sobą?

– Nie wiem, co trzeba. Ja wybrałam oczywistą dla mnie drogę prawdy. Nie udaję nikogo, ale faktycznie, gdy wychodzę na scenę, włącza mi się ta nieużywana na co dzień osobowość. Scena ją we mnie pobudza, ale też tego wymaga, podobnie jak publiczność, która zapłaciła za bilet nie po to, by słuchać, jak się skarżę, że poleciało mi oczko w rajstopach. Publiczność oczekuje spektaklu. Nie zawsze mam mentalnie na niego siłę, bo żyję życiem każdej kobiety, z jego sinusoidą emocjonalną, ze zmaganiem, gospodarstwem, chorobą itd. Ale to mój zawód, a ja jestem profesjonalistką. Złamię się w domu, a ludziom dam to, po co przyszli – dobrą zabawę i wzruszenia.

Jakby Pani oceniła skalę kontaktu nawiązywanego z publicznością podczas Pani koncertów?

– To za każdym razem fantastyczne dla mnie przeżycie. Nie mówię oczywiście o publiczności przypadkowej, ale świadomej i inteligentnej. Wtedy koncert to dialog, największa nagroda dla performera. Mamy podobne poczucie humoru, wzruszają nas podobne nuty. Ten najfajniejszy kontakt ma się na zamkniętych koncertach, biletowanych, kameralnych. Ale i na licznych, plenerowych występach pod koniec koncertu czuję, że jestem dość blisko z większością tych nieraz kilkudziesięciu tysięcy ludzi. Nie wymagam od nich uwielbienia, jedynie dobrej zabawy.

A jakie emocje uwalniają się u Pani podczas koncertów?

– To zawsze najpierw podniecenie, ciekawość, bo nigdy nie wiadomo z kim się będzie mieć do czynienia, nieraz obawa, ale zawsze na końcu radość.

Od kilku lat nie jest Pani kojarzona już tylko jako wokalistka. Prowadzi Pani wytwórnię płytową, angażuje się w sprawy społeczne…

– Wydawcą jestem z poczucia misji. Cenię sobie artystów odważnych, idących pod prąd, służę więc im swoim wieloletnim doświadczeniem i wspieram na rynku. A oni w zamian uczą mnie tej swojej odwagi, bezkompromisowości… To silne osobowości. Jestem dumna, gdy osiągają sukcesy, jak Marysia Peszek, Krzysztof Kiljański czy Smolik, ale też zżymam się, kiedy wielkie talenty jak zespół “Bisquit” czy “Loco Star” nie zostają dostrzeżone, głównie przez brak obecności ich muzyki w mediach. Pociągają mnie nowe przestrzenie do działania, dlatego zaczęłam się też sprawdzać na rynku książkowym. Po ogromnym sukcesie „Bezwstydnika” Marysi Peszek, Kayax wydał fantastyczną książkę Krzysztofa Grabowskiego „Dezerter – poroniona generacja” o latach 80., punkrocku w Polsce i historii zespołu Dezerter. Polecam ze względu na treść, jak i bogatą oprawę. Naszą następną premierą będzie książka Uli Dudziak, ale póki co nie mogę nic więcej zdradzić (śmiech). O angażowaniu się w akcje charytatywne, oprócz tego, co wspominałam o potencjale wynikającym z bycia osobą publiczną i możliwością pozytywnego wpływania na świadomość mas, nie będę mówić, bo robię to z czystej potrzeby serca a nie, by się tym chwalić.

Jest Pani w stanie wyobrazić sobie moment, kiedy wstając rano czuje Pani, że nie może wydobyć z siebie głosu i nagle przestaje śpiewać? Co wtedy stałoby się treścią Pani życia?

– Byłaby to dla mnie ogromna tragedia, ale od dawna fascynują mnie też inne dziedziny sztuki, więc na pewno znalazłabym sobie inny środek wyrazu. To nie jest tak, że nie wyobrażam sobie siebie robiącej w życiu inne rzeczy. Świat jest pełen możliwości.

Najważniejsze wartości w Pani życiu to…?

– Lojalność.

Zawsze chadza Pani własnymi ścieżkami, czy też korzysta z mądrości innych ludzi?

– Bywam uparta, ale ludzi mądrych jest wkoło mnie dużo i byłabym skończoną idiotką nie słuchając ich rad. Prawda jest jednak taka, że to tylko od nas samych zależy wybór drogi.

Trzy słowa, które powiedzieliby o Pani przyjaciele?

– Trzy słowa do księdza prowadzącego? (śmiech). Proszę ich zapytać.

Pani znajomi mówią, że jest Pani cyborgiem – pracuje jak maszyna. To prawda?

– Urodziłam się w niedzielę, więc z natury ciężko zagonić mnie do pracy, ale jak już coś zacznę, nie spocznę, póki nie skończę na najwyższym poziomie, na jaki mnie stać.

Jest Pani wymagająca wobec siebie?

– Przeogromnie i dlatego jestem też wymagająca wobec innych.

Każda kobieta pragnie być piękna i uwodzicielska. Jak dba Pani o swój doskonały wygląd?

– Dziękuję za komplement, ale nie mam żadnych recept i sposobów. Miewam lepsze i gorsze dni, jak każda z pań. Brak mi systematyczności. Kiedy biegam, lepiej czuję się ze sobą, kiedy poświęcam sobie więcej uwagi, świat też zaczyna mi ją poświęcać. Jestem ambasadorem kosmetycznej marki AA, dzięki czemu mam nieograniczony dostęp do wszelkich dobroci wyprodukowanych przez firmę “Oceanic” i mogę fundować sobie moje domowe SPA. Myślę jednak, że wygląd zewnętrzny, w równej mierze co od dobrych kosmetyków, zależy też od dobrego czucia się we własnej skórze, od pogodzenia się ze sobą i ze światem. Choć i w tym mistrzynią nie jestem…

Czym dla Pani jest macierzyństwo? Niektórzy mówią, że daje kobiecie ogromną siłę, nowe pokłady energii. To prawda?

– Przede wszystkim zmienia optykę patrzenia na świat i przewartościowuje nasze życie. Mamy inne priorytety, jesteśmy także bardziej odpowiedzialne i mniej egocentryczne, a to zawsze wychodzi mądrości i wewnętrznej sile na zdrowie.

Jaką jest Pani matką?

– Niekonsekwentną. Niestety.

Jakie wartości pragnie przekazać Pani swojemu synowi Rochowi?

– Głównie pragnę, by rozumiał, że każdy z nas jest częścią większej całości, za którą jest się odpowiedzialnym. Bardzo mi też zależy, by umiał cieszyć się życiem, nie stawiał się nigdy w pozycji ofiary, miał poczucie własnej wartości i godności i by podążał za głosem serca, nawet jeśli ciągnie go w niepopularnym kierunku.

Jakie swoje cechy odnajduje Pani w swoim dziecku? W czym jest do pani podobne?

– Nie poszukuję w nim ani siebie, ani jego ojca. Dla mnie jest odrębną osobowością, kroczącą własną drogą, tylko przez chwilę związaną ze swoimi rodzicami. Daliśmy początek nowemu życiu, mamy obowiązek ukształtować je w człowieka przez duże C, bo od takich jak on zależy przyszłość całej reszty.

Czy musiała Pani z czegoś zrezygnować dla dziecka? Jeśli tak, to czy pojawił się wtedy jakiś cień żalu, irytacji?

– Kiedy pojawia się mały człowiek, życie wywraca się do góry nogami. Moje, przez pierwszy rok jego życia, było kompletnie pozbawione snu, a to w połączeniu z boomem na płyty z Bregovicem było totalną torturą. To dlatego Roch jest jedynakiem. Wtedy nie udźwignęłabym tego po raz kolejny. Cóż jednak znaczy ten rok wobec tych innych cudownych lat, kiedy mogę przyglądać się, jak rośnie i wypełnia ten boski plan?

Dziecko zmieniło Pani stosunek do świata, do siebie?

– Jeszcze bardziej uwrażliwiło na nieszczęście innych i uświadomiło mi odpowiedzialność za wszystko, co się wokół nas dzieje.

Czy czegoś Pani szczególnie żałuje?

– Może tego, że nie udało mi się mimo ogromnej miłości zbudować trwałej rodziny, tak by moje dziecko wychowywało się w kompletnym domu. Jeszcze! (śmiech). Natomiast wychodzę z założenia, że nie wolno żałować niczego w swoim życiu, a z błędów czerpać naukę na przyszłość.

Czym dla Pani jest miłość?

– Powietrzem.

Wierzy Pani w miłość od pierwszego wejrzenia?

– Znam ją i wciąż nie mogę uwierzyć! Istnieje jakaś recepta na udany, szczęśliwy związek? Ksiądz Twardowski napisał: „Zapomnij, że jesteś, gdy mówisz, że kochasz”.

Czym może Pani zaimponować mężczyzna na tyle, aby się nim Pani zainteresowała?

– Każdy z moich partnerów był na tyle inny, że z powodzeniem uznam, że za każdym razem fascynuje mnie w człowieku coś innego. Wszystkie pragniemy mężczyzny lojalnego, odpowiedzialnego, zaradnego, adorującego, to oczywiste. Ja potrzebuję, by był jeszcze wrażliwy. Ze względu na charakterystykę mojej pracy musi posiadać jeszcze jedną, bardzo rzadką cechę: musi umieć nieraz znieść mój cień, kiedy padają na mnie światła reflektorów. Prawdziwy partner bowiem nie rywalizuje, cieszy się twoim każdym sukcesem.

Czy któryś z Pani partnerów próbował kiedykolwiek zawładnąć Panią?

– Każdy zawładnął moim umysłem i sercem. Przynajmniej na jakiś czas (śmiech).

 

Rozmawiała: Ilona Adamska

fot. Materiały prasowe

Nikt jeszcze nie skomentował

Pozostaw odpowiedź

Twój adres email nie zostanie opublikowany.

I.D. MEDIA AGENCJA WYDAWNICZO-PROMOCYJNA

info@idmedia.pl
tel. +48 609 225 829


redakcja@ikmag.pl

 

Magazyn kobiet spełnionych,

Śledź na: